Seni hayata baglayan ne?

Olum ve kalim arasinda gecen bir kosusturmaca degil belkide. Basarili olabilmem icin eminim ki farkli yollar vardir. Ama su an, benim tek kacis yolum bu…

Summer, “seni hayata baglayan ne?” diye sormustu Okyanus’a.

“Ailem.”

Iste o an, Summer hayatindaki eksikligin farkina varmisti. Ayni soru, o’na yoneltildi.

“Gelecekteki ben…”

Summer’i hayata baglayan, gelecekte olabilcegi, olmak istedigi kisiyi gormekti. O’nun yasadigi hayata, yasabilcegi mutluluklari, tatli zorluklari, basardiklari ve belkide onun icin en onemlisi olan, butun yasayacaklarina ragmen kimin veya kimlerin yaninda kalmayi tercih ettigini gormekti. Bazi hayalleri biraz garipti. Ama hayalleri ve umutlari vardi. Iste o an, kuzeyin soguk ruzgarlari yuzune vurmuscasina bir darbe almisti Summer. Neden her sabah uyandiginda yorgun hissettigini ve neden her gozlerini dunyaya yeniden actiginda ustunde bir agirlik oldugunu anladi.

Cunku eger bir insanin tek umudu kendi ise, kendinden baska kimsesi yoktu.

Elbette  Summer’in etrafinda ailesi ve arkadaslari vardi. Ama O’nu hayata baglayan onlar miydi?

Hayir.

Ama o cok sevdigi Okyanus, ayri bir maceraydi. Summer’in siyah, beyaz ve gri tonlarindaki hayatinin butun renklerini olusturan, kendisi kadar yarali ve bir okadarda yaralayabilen Okyanus, Summer’in gozlerinde ayri bir insandi. Bugune kadar sevebilme yetenegi bile olmayan, ailesine bile “seni seviyorum” diyemeyen Summer’in butun duvarlarini yok edipte kalbinin avucunun icinde tasiyan tek insan olmustu o…

Peki Summer Okyanus’suz yasabilir miydi?

Evet.

Secebilcegi butun hayatlarin en zorunu secmisti belkide. Ama Okyanus’suzda yasamisti bir zamanlar, Okyanus’u tanidiktan sonra bile. O eksikligin farkindaydi, O’nsuz yasabilirdi evet ama bunun sadece hayalini kurmak, en derin yaraya tuz basmak gibiydi.

Peki ya gelecekteki Summer? Belkide ustune fazla yuk bindirmisti bu genc yasinda. Ama tutunabildigi tek gercek kendisiydi. Cunku biliyorduki, hayatta ne olursa olsun, sonunda guvenebilcegin tek gercek kendinsin.