Sabir.

Sanirim bugune kadar yapmak istemedigim seyleri zorla yapmak zorunda kaldim. Oysa hersey kendi iyiligim icindi. Rasyonel dusununce ve sonuca varilinca kazanan ben olucaktim. Ama yolun ortasina bile gelindi mi emin degilim, bilmiyorum, ama damali bayragi goremeden kendimi kaybettim.

Hayatimda bi eksiklik hissediyorum. Buyuk bi eksiklik. Halen adini koyamadigim, tanimlayamadigim, anlam veremedigim derin bir kuyu gibi. Iyi olmadigimi itiraf bile edemiyorum kendime. Sadece anneme “iyi degilim” diyebildim ve bu iki kelimeye ettigim an kontrolsuz bi sekilde aglamaya basladim. Beni rahatlaticak sarkilar acmistim oysa, odamda, tek bir isigin altinda. Yari karanlik.

Nefes aldikca karnimdaki agri gittikce belirginlesiyor. Bedenimdeki yuk artiyor. Bogazim daha da dugumleniyor. Dort duvarin arasinda hapsoluyorum ve kapiyi buldugumu  sandigim an ortadan kayboluyor. Ve herseyin sonunda kendimi yatagimin sol ust kosesinde kivrilmis ve yuzum tamamen kizarmis bi halde buluyorum.

Elimi kalbime koyup sakinlesmeye calisiyorum. Ama icimden gelen tek sey icimdeki her neyse onu yalin ellerimle cekip cikartmak ve bi kenara atmak oluyor.

En cokta herseyi birakip kacmak istiyorum. En son istedigim sey bulundugum yerde olmakken kendimi burda mahkum olmusum gibi hissediyorum. Ama oyle, hic bi yere kacamiyorum. Her gece gordugum kabuslardan uyandigimdan daha kotu bi halde, adeta nefes almami engellemeye calisan bi aciyla bi duello icindeyim, ve yeniliyorum.

Artik neden diye soramiyorum bile. Orayi geceli yillar olmus zaten.

Hep mutlu ve huzurlu uyanicagim sabahlarin hayallerini kurardim ama bosuna umitlenemem artik.

Patience.