Bu sacmaligin bi cikis kapisi olmali degil mi?! Ama nerde?
Dogru duzgun kimseye derdimi anlatamamami bosverdim, ama bu hayatin illa gelip agzima sicmasi nedir? Nasil bi sadistliktir bu? Nefes alirken yoruluyorum artik, strese girmedigim bi an yok gibi, gorunmez eller bogazimi sariyor ve ben bu durumdan kurtulamiyorum!
Tabikide butun bunlarin sadece benim basima geldigini dusunecek kadar bilmez yada umursamaz degilim.
Gercekten basim donuyor ve sabrim git gide tukeniyor.
Biraz gucum oldugunda bu yaziya devam ederim...
Boğulacak gibi oluyorsun ve yazamıyorsun. Şuan ki ben gibi.
ReplyDeleteaynen oyle. soylemek istedigim okadar cok sey varken tikanip kaliyorum, bu yazidada goruldugu gibi..
Delete