O kimsenin degil..

O kimsenin degil.

O kendisine ait ozgurlgune duskun, hayalleri olan, hayatini yasamaya calisan bir genc.

Cogumuz gibi.

Belkide butun bu olanlar bana bi dersti. Bu gercegi, O’nun boyle oldugunu yeniden hatirlamak adina.

Kendimi farkli bi sekilde kontrol etmeyi ogrendim sanki. Bitkisel stress giderici ilaclari 2 gundur almayi unutuyorum ama bi farkliyim. Nasil yada neden bilmiyorum.

Ama olaylari eskisi kadar anlamaya calismiyorum. Merak etmiyor degilim ama ustunde fazla durmuyorum.

Cunku o ne benim, ne senin, nede baska birisinin.

Tipki benim gibi.

8. Gun

2 gun hastaneye git gel git gel yaptiktan sonra agrim azalmaya basladi. Dun saat sabah 9da gidipte 12ye kadar anca doktor gorebilmek ayri bi olaydi zaten. Sabah yine agriyla uyandim. 9da hastaneye vardik, resepsiyona gittim, dogum tarihimi, ev adresimi ve ismimi verdim, 2 kez cunku kadin ilk seferinde aglayan bebekler yuzunden beni duyamadi. Yarim saat gecti, otururken daha da agriyan gogus kafesime dayanamicak gibi oldum. Bi yarim saat daha gecti, ismim halen cagirilmadi. Siraniz birazdan gelir dediler bide. 2 saatte anca hemsireyi gorebildim. Sistemde benim adim yerine baskasinin ismine tiklamislar durmadan onu cagirip durmuslar, sonrada resepsiyondaki kadin bana laf atmaya calisiyo agzina sictim tabi (afedersiniz ama gogusunuzun sol tarafinda agri varsa 2 saat hemsire icin beklemek sacmalik) Hemsire problemimi soruyo, anlatiyorum, hastaligimi bile bilmiyo. Tamam oyle pek bilinen bisey degil ama doktor biliyodur umarim dedim kendime. 1 saatte doktor icin bekledim.

Ohoooo! Doktor bana bu rahatsizligimi duydugunu soyluyo gidiyo bana google’dan buldugu sayfayi okuyo. Salak misin? Ben 100 tane sayfadan okumusum sen daha benim rahatsizligimla digerini karistiriyosun. Neyse. Sonunda bana daha agir bi agri kesici verdi.

Sonuc:

Mayis sonunda Ankara’ya gidicem, ameliyatimdan once yada sonra belkide ameliyat sirasinda buyuk bi olasilikla gogusume kortizon ignesi yapilicak. Umarim ameliyat sirasinda olur ignenin zaten acittigini biliyorum, kortizon girerkende yakiyomus, bide gogus olunca daha hassas tabi bide gogus kafesi olunca akcigeri delme olasiligi varmis. Yani biliceginiz ben burda bi c-c-c-combo(!) yapabilirim.

Simdiden bana sans dileyin :)

Film Seridi

Sen hic sevdigini kaybettin mi? Hayata degil, baska birisine.

Hayata olsaydi belkide bi sekilde alisirdin zamanla, zor olsada, onu gorememek, onu yeniden bagirina basip koklayamamak olsada, belkide aylar yada yillar sonra alisirdin onun yoklululuguna… Bilemem.

Ama sunu bilirimki, ucuncu bir sahisa kaybetmek kalbi kirmaz, parcalar. Baskasinin dudaklarini once parmaklariyla gezdiricek olmasi, sonrada ona simsiki sarilip icine cekicek olmasi ve o anin hic bitmemesini dilemesi… Tipki bir zamanlar seninle yaptigi gibi.

Gecmisten kalan anilarinizi bir film seridi gibi kafanizdan izlememeye direnirken, ruyalar size zorla gosterir bu sessiz, belkide son kullanma tarihi gecmis filmi. O an hissettiklerinizle beraber simdiki cektiginiz aciyi birlestirir gizlice ve bu film bittiginde butun bu duygularin en yogun hali sizde kalirki, uyandiginizda bile atlatamazsiniz.

Susuyorum. Sessizligim konussun birazda.

5. Gun

Sabah uyandigimda kalp atisi: 60 
Agri basladiginda:84 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Kalbim nasil atiyodu oyle. Bogazima kadar hissettim, titredim. Sabah uyandigimda pek bi agrim yoktu, mide bulantisida. Sadece ayaga kalkip gezinmeye basladigimda biraz agri belirdi ama yogunlasmadan 50 slaytlik dersimi hallettim, geride 60 slayt falan kaldi sanirim. Neyseki bugun daha iyi gibiyim. Belkide gercekten iyi olmak istemem bunuda etkiliyodur.

 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

2 saat araliksiz agri cektim. Sabah 10da baslayip oglen 12de biten...
Gerci halen devam ediyo ama napalim..

4. Gun devami + Tyler'a ithafen..

"And now my eyes are open

And now my heart is closing"

5 dakika ders calismak icin oturuyorum. 
Okadar gaza gelmistimki agriyi dusunmemeye calisip iyi olmayi kafama takmistim. Ama 5 dakikada agridan nefes nefese kaldim, basim dondu, vucudumu tutamaz oldum. 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

Saatler gecti ama agrim gecmedi. 

Dusundumde... 
Son hareketinle kendimi salak gibi hissettim. Sana verdigim deger fazla mi diye dusundurdun. Tavrin ve konusma tarzin simdiden degisti. Yani bildigin gotun havada ve orda oylece kaldi. Bunlari sana durustce yuzune soyleyebilmek isterdim ama gunu geldiginde bunlari okuyacagini biliyorum. Bunu soylememin sebebide seni sevdigimden. Taniyipta sevdigim adamin %87si artik bana yabanci olmus. 

Elinden geldigince beni mutlu etmeye calisiyomussun... 
Ankara'da ve ondan sonra yaptigin kirici seyler ve sozler az olabilir belkide ama okadar inciticiydiki, aynisini ben sana yapsaydim kesin dayanamazdin, ceker giderdin. Simdilik seni ozlemiyorum, ozleyemiyorum. Tanidigim samimi, icten adami ozlemekle yetiniyorum. Kendimi yanindayken huzurlu ve guvende hissettigim kisi artik yok gibi. 

Viber'imi bile yenilemiyorum cunku senden bi daha oyle guzel sozler duyacagima inanmiyorum. Acikcasi, sana guvenemiyorun. 

Ve ben buna cok uzuluyorum..

"And I feel so helplessly

Watch my eyes are filled with fear 

Tell me do you feel the same 

Hold me in your arms again"

4. Gun

Sabah yine mide bulantisiyla uyandim, oysa pek bi agrim yoktu. 
Annemlerin yanina gittim, 2 ay sonra olucagim ameliyati konustuk sonra konu gogus kafesime geldi. Ne annem nede babam doktor. Annem internette buldugu cozumleri babama anlatip durdu, kocaman bi igneyi gogusume bi kac sefer sokup iyilestirceklermis o siskinligi. 

Iki yada uc kikirdagim okadar siski, ortadaki kemigi derime dogru itmis. Elle hissedilir bi halde ama bu 5 6 yildir boyle. Babamda tamam ondan yaptiririz dedi. Bana soran olmadi tabi neden sorsunlar ki? 

Sonucta bu benim vucudum, benim hastaligim ve nerdeyse 21 yasindayim ne haddime?!

Igneyi yada nasil yapildigini gormeden, her ay yapilmasi gerektigini bilmeden tamam diyo bide... Ameliyat olmami istememelerinin tek nedeni gogusumde iz kalirmis. Bazen okadar aci cekiyorumki, kendi elimle o kikirdaklari cekip kopartmak istiyorum (!) Peki ya igne yaparken bisey olsa ve akcigerim delinse? Sonucta bu igne gogusume bi kac sefer girmeyecek mi? Imkansiz bisey degilki bu.. 

Bu yazimi sadece sag elimle yazabiliyorum cunku sol tarafimi hareket ettirdigimde kemiklerim kirilicakmiscasina agriyor. Babamda sanki olucekmisim gibi davraniyo, annemle tartisiyo, bide bagiriyo, bu cektigim yetmiyomus gibi.. 

Neyse ben nefesimi saymaya devam ediyim en iyisi..

3. Gun

Gogus kafesimdeki agri bile gulumsememe neden olucak nerdeyse. 

3 gun oldu. 

Kalbim sikisiyo sanki 3 gundur. Artik okadar agriyo ki, midem bulaniyo, basim donuyo. Oturamiyorum bile. Yemek yiyemiyorum, istahsizim. Bunlari gozlerim kapali yazabilmek isterdim aslinda cunku bi okadarda yorgunum. 

Okadar cok agri kesici aliyorumki kafam iyi oldu, olucak sanki. Bide ustune aldigim bitkisel stres giderici/sakinlestirici haplar (bunu sonra anlatirim)... Kusmamak icin kendimi zor tutuyorum. 

Egzersiz yapmak ve kafein tuketmekte yasaklandi. Arada nefes almaya gucum yetmeyecekmis gibi hissediyorum. Yoruluyorum, zorlaniyorum.

Babamlarda bugun cok tedirgin. Zaten annem telaslaniyosa kesin durum ciddi demektir cunku o her zaman soguk kanlidir. Dunden daha kotu gorunuyomusum.. Farkinda bile degilim. 

Neyse ben nefeslerimi saymaya devam ediyim..

Gece Yarisi..

Dun gece, uyumadan once yatagimda uzanirken bi sure tavana baktim. 
Sessizlige, inanmadigim guce, O'nun mutlulugu icin yalvardim. 
Bugulanmis gozlerimi kapattim.
O tek hareketle, coktan kizarmis yanaklarima bi kac damla yas dokuldu hizlica. 
Ne bi daha gozlerimi acmaya yuzum kaldi, nede sessizlikle konusmaya...

5 yasindaydim..

Ankara'daki ilk evimizdeydik, ben, annem ve babam. O aksam televizyonda futbol maci vardi. Mac oldugu gunlerde aksam yemegini oturma odasinda yerdik mutfakta televizyon yok diye. Bi kac kucuk esyayi goturmek icin anneme yardim ediyodum. 

Sonrada annemi bulamayinca panikledim. 

Oturma odasindan koridora dogru kosarken ayagim haliya takildi ve karsidaki tuvaletin kapisina resmen uctum. Babamin yanima kostugunu hatirliyorum. Anneme havlu getir diye bagirdigini bide. Annem gidip bana lila rengindeki havlusunu getirdi ve alnimi kapatti. Herkes panik halindeyken ben olan biteni anlayamamistim. 

Sonra biseyler oldu.

Taksi geldi. Annemin dizine yattim ve tek gorebildigim sey taksimetreydi. Telsizin sesini duydum butun yol boyunca. Bide babamin agladigini hatirliyorum. Hayatimda ilk kez o gun babamin agladigina taniklik etmistim. 

Bi hastaneye vardik ama ordan tek hatirladigim sey hemen ciktigimizdi. Ikinci hastaneye nasil gittigimizi hatirlamiyorum, sadece beni sedyeyle goturduklerini, tekerleklerin sesini, bagirislari ve etrafimda sayamayacagim kadar insanlarin oldugunu. 

Gercek mi ruya mi bilmiyorum, ama asiri bir huzur vardi icimde. Rahattim hatta mutlu sayilirdim. Okadar panigin icinde bunlar gercekten hissettim mi emin olamiyorum. Sanki bi ara kendimi o sedyede gordum ama bunun ruya oldugundan emin gibiyim. 

Beyaz bi odaya almislardi beni. Yabancilarin beni tuttugunu gorunce cigliklar atip aglamaya basladim. Doktorun alnima dikis attigini hissettim. Igneyi derimden gecirip ipi cektigini. 

Butun bunlardan sonra hatirladigim tek sey, eve dondugumuzde mutlu olmamdi. Yuruyodum. Eve girince girisin sag tarafindaki aynaya baktim. Alnimda beyaz bi bandaj. Yavasca dokundum ve yansimama gulumsedim. Oysa o gece alnimi okadar kotu yarmistimki cok kan kaybetmisim. Tabi o yasta bunlari nerden anlayabilirdim? 

Bazen dusunuyorum, eger o geceyi atlatamasaydim, suan burda olmasaydim nasil olurdu diye. Ama her seferinde ayni sonuca variyorum, 

Her ne kadar aci ceksekte, bu hayat yasamaya deger.

Yoruldum

Insani en cok yoran hayat midir? Yoksa hayatinda barindirdigi insanlar midir? Bu ikisi aslinda ayni midir? Birbirlerinden ne kadar farklilardir?

Neden hep hersey tek yonluymus gibi gelir? Yada oyledir?

Birisine deger verirsiniz ve bu verdiginiz degerinin ceyregi bile size geri donmez. Birisini seversiniz ama o asla bunun degerini bile bilmez. Sansliysaniz, hersey bittiginde kaybettiklerinin farkina varir ve iste ozaman pisman olur. Sansliysaniz diyorum cunku herseyden habersiz bencil insanlarda var asla verdiginizin anlamini bile bilmeyen. Sirf bi gulumsemesi icin okadar ugrasirsiniz ama onun icin sadece bi hayaletsinizdir.

Uzucu.

Sanirim en iyisi, DUYGULAR: OFF,  HAYAT: ON

Ben bir cocuk sevdim...

Ben bir cocuk sevdim.

Daha 15 yasindaydim onu ilk gordugum gun. Dunyadan habersiz, kendi hayatinda olan biteni bile anlamayan ben, kapidan giren o gizemli cocugun etkisinde hapsolmustum. Kacamadigim bir zindan gibi. Gozlerinde topragin verdigi hayati, sesinde en sevdigim sarkilari barindiriyordu benden izinsiz.Ilk kez birine ondan hoslandigimi itiraf ettigim kisiydi. Nasil cesaretlenmissem.Istedigim, umut ettigim karsiligi alamamistim ama yinede vazgecememistim ondan. O hep benimleydi.

Sonra beni kirdi.

Kalbimi kiran ilk yabanci O’ydu.

Sanirim o gun yasadigim, daha adini bile koyamadigim aciyla yeni bi dunyada uyandim. Hayatimin ne kadarda karanlik oldugunu farkettim sanki bir anda pembe gozluklerim kirildi ve o masumiyetimi kaybettim. Nefes almak zorlasti ve O bunun ana sebebi bile degildi.

Gunler, haftalar, aylar gecti ve nerdeyse 2 yil sonra elimdeki telefona numarasini yazmayi becerebildim.

Sesi hem tamamen farkli, hemde hic degismemisti.

Aradiktan 5 gun sonra o yine benimdi…

ama ben kactim.

Tam 1 yili bi konusup bi kusup gecirdikten sonra kacmayi biraktim. Buyumustuk artik.

Ben bir adam sevdim.

Benim icin ne kadar yanlis biri oldugunu en basindan beri farkindaydim ama umursamadim. Tek hayalimiz mutlu olmakti. Karsimiza cikan herseyi ve herkesi kirmayi becerdik. Birbirimizi bile. Derin bir uykuda, gorunmeyecek ruyalarin pesinden kostuk. Sonra ben uyandim…

Kalmami bile istemedi, pesimden asla gelmedi. Bir zamanlar sikica tuttugu ellerimi dusunmeden birakti. Bu gunun geliceginden o da farkindaydi. Benim kurtulmami istedi ama o asla kendini kurtaramadi, kurtarilmak istemedi.

Ona olan sevgimde kayiplara karisti, halen anlam veremiyorum.

Aylar gecmis ondan ayrilali ama halen arkadasim. Onu anliyorum.

Ben bir adami sevmistim ama O’da, ona olan sevgimde, o derin uykuda kaybolup gitti.

                                                                                                                                 Ve ben yenilendim.

Artik seni ozlemek istemiyorum..

Uzagimda olmandan ve bu mesafe denen aptalca seyden biktim! 

Yanimda ol istiyorum. Tamam belki hergun gorusmezdik ama en azindan seninle ayni sehrin pis havasini icime cekmek istiyorum. Gokyuzu Londra’nin degil, o sehrin grisi olsun istiyorum. Sana sarilmak istiyorum. Sessizce seninle ya oturmak yada uzanmak Ortasindan basladigimiz filmler izlemek. Umursamadigimiz takimlarin maclarini takip etmek. Hatta didismek, seninle yuz yuze tartismak, sana sinirlenip icmek, salak gibi yine sinirden yerde uzanip salona donmeni beklerken geldiginde umursamiyomus ve halen sana kizginmisim gibi yaparken sadece bana gulumsemeni beklemek.

Bunlarin hepsini gectim.

Yeterki yanimda ol. Varligini hissetmeme ihtiyacim var. Kendimi guvende hissettigim o huzurlu saatleri dusundukce suan olabilcegim en yanlis yerde oldugumu farkedip duruyorum.

Neden en sevdiklerimiz, en deger verdiklerimiz hep en uzaktaki insanlardir?

Hic biri yakin bi tarihte gerceklesmeyecek,

Belli ki cok sey istiyorum. 

I want to fall asleep in your arms again...