Bilmiyorum...
Bazen kendimi garip bir boslugun icindeymisim gibi hissediyorum. Oysa istedigim ve benim icin gerekli olan cogu seylere sahibim ve buna cok minnettarim. Benim icin herseyi yapmaya hazir annem ve babam, cok sevdigim ve bana hep destek olan sevgilim, beni yalniz birakmayan arkadaslarim ve gelecegim icin simdiden cogu kapilari acmis olan bu olaganustu universite.
Bir sessizlik cokuyor, gecenin bi yarisinda....
Yurttaki kucucuk odalarin birinde belirsiz bir noktaya bombos bakan bir kiz. Yatakta oturur, saatlerce dusunur. Haftalardir ne kanepeye dokunmus nede televizyon ekrani gormus bir genc.
Ama en azindan her olaya iyi tarafindan bakmaya calisiyorum. Yurda tasinali gercekten "buyudugumu" hissediyorum. Tek kalmak ne kadarda zormus oysa, babacigim seni artik daha da iyi anliyorum.
Duvarimdaki saat... "tik tok, tik tok" ama yemin ederimki zaman gecmiyor. Arada bi astigim fotograflara bakiyorum. Duvarim (fotograflar acisindan) 4 bolumden olusuyor. Giris kapimin sag tarafinda Ankara'da arkadaslarimla cektirdigim fotograflar, sol tarafinda annem ve babamla cektirdiklerim, yatagimin sol ust tarafinda universitenin ilk doneminde cekilenler ve sol altta yane yatagimin tam yaninda ise sevgilimin fotograflari (ki uyandigimda ona dokunup sarilamasamda ilk onu goriyim diye)
Konudan biraz saptim degil mi? Ozur dilerim.
Butun bunlara ragmen sessizlik insanin en buyuk dusmani olsa gerek boyle zamanlarda. Dusuncelerinin en yuksek seste oldugu anlar iste bu anlarda olsa gerek... Kafamin icindekiler sigmiyor bedenime. Bunuda depresif bir sekilde disariya yansitiyorum demekki.
Sanirim sadece "evimi" ozluyorum.
Sizce sacmaliyor muyum?
No comments:
Post a Comment