Sonrada annemi bulamayinca panikledim.
Oturma odasindan koridora dogru kosarken ayagim haliya takildi ve karsidaki tuvaletin kapisina resmen uctum. Babamin yanima kostugunu hatirliyorum. Anneme havlu getir diye bagirdigini bide. Annem gidip bana lila rengindeki havlusunu getirdi ve alnimi kapatti. Herkes panik halindeyken ben olan biteni anlayamamistim.
Sonra biseyler oldu.
Taksi geldi. Annemin dizine yattim ve tek gorebildigim sey taksimetreydi. Telsizin sesini duydum butun yol boyunca. Bide babamin agladigini hatirliyorum. Hayatimda ilk kez o gun babamin agladigina taniklik etmistim.
Bi hastaneye vardik ama ordan tek hatirladigim sey hemen ciktigimizdi. Ikinci hastaneye nasil gittigimizi hatirlamiyorum, sadece beni sedyeyle goturduklerini, tekerleklerin sesini, bagirislari ve etrafimda sayamayacagim kadar insanlarin oldugunu.
Gercek mi ruya mi bilmiyorum, ama asiri bir huzur vardi icimde. Rahattim hatta mutlu sayilirdim. Okadar panigin icinde bunlar gercekten hissettim mi emin olamiyorum. Sanki bi ara kendimi o sedyede gordum ama bunun ruya oldugundan emin gibiyim.
Beyaz bi odaya almislardi beni. Yabancilarin beni tuttugunu gorunce cigliklar atip aglamaya basladim. Doktorun alnima dikis attigini hissettim. Igneyi derimden gecirip ipi cektigini.
Butun bunlardan sonra hatirladigim tek sey, eve dondugumuzde mutlu olmamdi. Yuruyodum. Eve girince girisin sag tarafindaki aynaya baktim. Alnimda beyaz bi bandaj. Yavasca dokundum ve yansimama gulumsedim. Oysa o gece alnimi okadar kotu yarmistimki cok kan kaybetmisim. Tabi o yasta bunlari nerden anlayabilirdim?
Bazen dusunuyorum, eger o geceyi atlatamasaydim, suan burda olmasaydim nasil olurdu diye. Ama her seferinde ayni sonuca variyorum,
Her ne kadar aci ceksekte, bu hayat yasamaya deger.
No comments:
Post a Comment