Gecen aksamki olay benim basima gelicek... Haykirarak gulerim!

Evlilige hic bi zaman sicak bakamadim. Tamam itiraf ediyorum arada bi dusunurum, “bi gun neden olmasin?” gibisinden. Oysa bizim ailede bugune kadar bosanan bile olmadi. Evlenen bir kez evlendi sonrada oylece gecinip gittiler iste. Ama belkide evde, lise cagima kadar goremedigim evlilik kareleri yuzunden boyleyim bilemiyorum. Annem, babam nerdeyse 22 yildir evli olmalarina ragmen babamin isi nedeniyle hic bi zaman dogru duzgun beraber yasamaya zamanlari olmamis. Yani bu 22 yil icinde 1 yili ayri ulkelerde (sehirlerde bile degil duruma bak iste) bile olmadan yasadiklarini sanmiyorum. Sanmiyorum diyorum bide tam emin degilmisim gibi, butun hayati boyunca babasini zar zor goren kiz ben degilim ya hadi neyse. 

 *Lisedeki ekonomi dersinde ogrendigime gore hic bi zaman bisey kesinmis gibi yazmicakmissin. O gun bugundur nerdeyse herseyi boyle yazar oldum bu da alakasiz bi not*

Sahsen ben boyle bi evlilik istemem. Evlilikten once gelen iliski durumlarinda ciftlerin birbirinden uzak (Long Distance Relationship) olmalari normal ama evlenince bi zahmet biseyler ayarlansin. Ne bu boyle? Bi taraf bekar evinde yasarken diger taraf cocukla kaliyor falan.

 Konumuza devam edelim...

Amerika’da doktorasini yapan kuzenim, Fransiz erkek arkadasiyla Turkiye’ye geldiler Noel tatili icin. Adamcagizin bi kac fotografini gormustum zaten facebook’ta. Aileyle tanistircaklar falan filan. Amcamlarin evine gittik, 175 boylarinda, kumral, zayif, kuzenim gibi 25 yaslarinda bi Fransiz, iyide birine benziyo. Kim dokunsa incitebilir gibi... Dogal olarak sessiz ve utangacti nede olsa sadece kiz arkadasinin ailesiyle degil, kiz arkadasinin Turk ailesiyle tanisiyordu. Acidim ama en azindan nerdeyse herkesin Ingilizce bilmesi onu biraz rahatlatmisti sanirim. Sonrada canim annecigim ve babacigimin benim 4.dilimin Fransizca oldugunu soyledi tabi, gurur duyuyolar ya.. o da sevindi, sevinmesinede en son ne zaman dogru duzgun Fransizca konustugumu bile hatirlamiyorum. Cok gerekmedikce, yani biri beni Fransa’ya postalamayip orda tek basima birakmadikca konusmam, kendi istegim olmadan.

Gecenin sonunda herkesden gecer not aldi tabi. Sessiz, sakin, saygili bi Fransiz beyfendisiydi nede olsa.

Sonra dusundumde, eger ben bi gun evlenicek olsam (ki hep evlenmem derim ama kendimden bu kadar eminde konusmamaliyim biliyorum) ya gizlice evlenirim yada butun sulaleme bir gun onceden falan soylerim. Gelen gelir, gelmeyende kendi bilir, ben kactim hadi gorusuruz misali..

Damat adayini aileden saklamak bile degil olay. Damat adayini hayatta tutmak. Bugune kadar aileme (annem ve babam dahil) hic bi erkek arkadasimi tanistirmadim. Tanistirdim ama sadece arkadasim olarak bildiler tabi. Benim tarzimda belli bide. Gorunus olarak boyle boyle bi tarzim var demek istemem ama eger gecmisime bi goz atarsak kahve sac ve goz, 180+ boy diye bi gercek cikiyo ortaya. (Evet canim bu minyon boyutuma ragmen boyle seyler oluyor) ama kesinlikle karizmatik bu da ayri bi gercek. Kisilik olarak tabikide guclu, saglam bi kisilik onemlidir. Genelde hislerimi degil beynimi kullanirim ama olay biri olunca en cok hislerimle giderim. 6.hissimde bi enteresan oldu yazdan beri ama o tamamen farkli bi konu. Zaten zor begenirim... sustum.tamam.

Ama genel olarak baktigimizda butun sulalemden  biraz fazlasiyla farkli bi insan olup ciktigimdan (bunu nasil becerdigimide bilsem) hoslandigim erkeklerinde ailem tarafindan hemen oracikta sevilicegini sanmiyorum. Ama olsun, o dusunmesin bu seyleri, kafasini yormasin.

Istanbul’daki dunyalar tatlisi ama bi okadarda yaramaz ablacigim... beni anladigini biliyorum... heehheheheh.